آکادمی اسکار با انتشار فهرست نامزد‌های بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان خود، در اقدامی قابل پیش بینی فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» را از لیست منتخبان خودش حذف کرد.

اواخر شهریور ماه سال جاری بود که بنیاد سینمایی فارابی و هیئت انتخاب فیلم ایرانی برای رقابت در رشته اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان طی بیانیه‌ای اعلام کردند که فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» به کارگردانی وحید جلیلوند را برای نمایندگی سینمای ایران در نود و یکمین دوره اسکار انتخاب کرده‌اند. بعد از انتشار این خبر انتقادات زیادی نسبت به معرفی این فیلم به عنوان نماینده رسمی ایران به آکادمی اسکار شکل گرفت. از آنجایی که در آن بازه زمانی آثار قوی‌تر و البته پاکیزه‌تری مثل فیلم ارزشمند و استراتژیک «به وقت شام» وجود داشت که می‌توانست سینمای کشورمان را نمایندگی کند در کمال ناباوری این فیلم حتی در بین سه گزینه پایانی هیئت انتخاب هم وجود نداشت. روز گذشته وقتی آکادمی علوم و هنر‌های سینمایی «اسکار»، فهرست نامزد‌های ۹ بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان، بهترین چهره‌پردازی، بهترین موسیقی متن و... را منتشر کرد، خبر حذف نماینده ایران نه تنها مهر تأییدی بر انذار رسانه‌ها و نخبگان دلسوز سینما در مورد این انتخاب اشتباه بود بلکه آب سردی بر پیکر تندرو‌هایی است که مدعای تلاش برای اعتلای فرهنگ و هنر ایران اسلامی نزد آن‌ها بیشتر یک جمله است تا اعتقادی محکم و راسخ.

مدافعان این روسیاهی فرهنگی حتماً خواهند گفت که از کجا معلوم اگر فیلم به وقت شام حاتمی کیا هم به عنوان نماینده سینمای ایران معرفی می‌شد، امکان برگزیده شدن داشت؟ که در پاسخ به این سطح از نگاه نوک دماغی باید گفت که حداقل امتیاز ارسال فیلم به وقت شام این بود که داوران جایزه اسکار به جای دیدن تصویر پلشت و سیاه و کثیف جامعه ایرانی در فیلم «بدون تاریخ...»، مجاهدت و مظلومیت ایرانی‌ها و مردم مسلمان و ستمدیده سوریه و منطقه در مواجهه با جریان تکفیری و نیز رشد تکنیکی سینمای ایران را مشاهده می‌کردند و در عین حال مشاهده می‌کردند که داعش به عنوان مولود تفکر و سیاست اربابان سیاست غرب دست به چه فجایعی در منطقه ما زده است. واقعیت تأسف‌آور این است که برخی تصمیم سازان سینما بعد از گذشت ۴۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز نمی‌خواهند تکلیف خودشان را با دشمنان کینه‌توز مردم و کشورشان روشن کنند.

این اتفاق نشان داد در روزگاری که افکار عمومی جهان تشنه حقیقت است، بنیاد فارابی به جای استفاده از فرصت طلایی به دست آمده برای تبیین اهداف اسلام و انقلاب، استعداد و توانایی خاصی در سوزاندن فرصت‌ها و مشی کورکورانه در بزنگاه‌های مختلف دارد.